Δυο διακεκριμένοι λογοτέχνες της Θεσσαλονίκης, ο Γιώργος Ιωάννου και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, έχουν γράψει αρκετά τραγούδια με πολλές τοπογραφικές αναφορές της πόλης. Είναι κατεξοχήν ερωτικά τραγούδια που αναφέρονται σε ερωτικούς χώρους της Θεσσαλονίκης. Τα τραγούδια τους ευτύχησαν να μελοποιηθούν από εξαιρετικούς συνθέτες όπως τον Νίκο Μαμαγκάκη, τον Μάνο Χατζηδάκι, τον Σταύρο Κουγιουμτζή, αλλά και από τον ίδιο τον Ντίνο Χριστιανόπουλο.
[Με το πρώτο αυτό θέμα η «Θεσσαλονίκης Τοπιογραφία» εγκαινιάζει μια άλλη κατηγορία του θεματολογίου της με τον τίτλο: «Μάγισσα Θεσσαλονίκη» και με υπότιτλο «Τόποι, πρόσωπα και μύθοι στα τραγούδια της». Δηλαδή θα καταπιάνεται, θεματολογικά, με τα διαχρονικά τραγούδια της Θεσσαλονίκης, έντεχνα και παραδοσιακά, όπου πέρα από τα μουσικά ακούσματα θα μιλάει για τα πραγματολογικά στοιχεία, ονόματα προσώπων και τόπων της πόλης, που περιέχει κάθε τραγούδι. Θα είναι μια μουσική και τοπογραφικο-ιστορική περιήγηση της Θεσσαλονίκης. Η σειρά με 15 περίπου τίτλους και ενιαίο άξονα, άγνωστο πότε θα ολοκληρωθεί, ευελπιστεί να αποτελέσει το πρώτο ηλεκτρονικό βιβλίο της ιστοσελίδας μου και ίσως αν ευοδωθεί εκδοτικά να γίνει και χάρτινο βιβλίο. Γι αυτό παρακαλώ τα διάφορα σάιτ, ειδικά σ’ αυτήν την κατηγορία του ιστολογίου μου, να τηρούν αυστηρά τη δεοντολογία του κοπιράιτ και να μη αναδημοσιεύουν τα θέματα. Και μετά τις αναγκαίες εξηγήσεις στο θέμα μας]
Ο Βαρδάρης, τα παραβαρδάρια, η περιοχή του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού, η Εγνατία, τα προάστια, η Αρετσού, το Καραμπουρνάκι, οι βόλτες στις δυτικές συνοικίες. Είναι μια περιδιάβαση του ερωτικού πόθου και του ερωτικού πάθους που ταυτίζεται με τους τόπους σε μια αλληλεπίδραση, ανάμεσα στα συγκεκριμένα πρόσωπα και την πόλη, που μετατρέπεται σε ερωτικό σύμβολο ολόκληρης της πόλης.
Ο μεγάλος πεζογράφος της Θεσσαλονίκης Γιώργος Ιωάννου έγραψε ελάχιστα ποιήματα και τραγούδια, κι από αυτά μελοποιήθηκαν λίγα. Η πιο σημαντική, η μοναδική βέβαια, μουσική συλλογή είναι το «Κέντρο Διερχομένων» που μελοποίησε ο Νίκος Μαμαγκάκης. Ο τίτλος του έργου είναι από το ομώνυμο τραγούδι του Ιωάννου «Κέντρο Διερχομένων». Ετσι λεγόταν η στρατιωτική μονάδα, οι στρατώνες κάθε πόλης όπου διανυκτέρευαν διερχόμενοι στρατιώτες που πήγαιναν, κατά τις μεταθέσεις τους, από μονάδα σε μονάδα. Συνήθως το κέντρο διερχομένων βρισκόταν κοντά σε λιμάνια και σε σιδηροδρομικούς σταθμούς για την καλύτερη εξυπηρέτηση των μετακινούμενων φαντάρων. Ετσι και το Κέντρο Διερχομένων της Θεσσαλονίκης βρισκόταν στη οδό 26ης Οκτωβρίου, απέναντι από τα σημερινά δικαστήρια, δίπλα στο λιμάνι και κοντά στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό. Σήμερα το Κέντρο Διερχομένων της Θεσσαλονίκης μετεγκαταστάθηκε και βρίσκεται σε ένα κτήριο του παλιού στρατοπέδου «Παύλου Μελά».
Το μέρος όπου βρισκόταν επί δεκαετίες το Κέντρο Διερχομένων είναι ένας ιστορικός χώρος κι αυτόν περιγράφει με αδρές γραμμές στο ομώνυμο τραγούδι του ο Γιώργος Ιωάννου, που μελοποίησε το 1982 ο συνθέτης Νίκος Μαμαγκάκης με τον ίδιο τίτλο του τραγουδιού: «Κέντρο Διερχομένων».
Δίπλα το λιμάνι, πίσω τα σφαγεία/ πέρα στην πλατεία, άδεια καφενεία. / Ολη μέρα μπρος μου ο σταθμός των τραίνων/ άλφα-μι στην πύλη κέντρο διερχομένων./ Φουλ λεωφορεία φεύγουν μεσ’ στη σκόνη/ πίσω μας καράβια , «ελευθέρα ζώνη»../ Πάμε για καφέδες , πέρα στη Ραμόνα/ έχω να λαβαίνω από μια πατρόνα. /Αφησε τα φώτα, κρύψου στο σκοτάδι/ ξέχασε τα πάντα όπως χτες βράδυ.
[[χτύπα τις χρωματισμένες λέξεις να ακούσεις το βίντεο] Το τραγούδι «Κέντρο Διερχομένων» ερμηνεύει ο Δημήτρης Κοντογιάννης . Ο ακροατής να μην μπερδευτεί από το εικαστικό θέμα του τραγουδιού που αναφέρεται στην Πάτρα. Δεν είχα άλλη επιλογή στο You Tube].
Ο Αλφαμίτης, η αστυνομία μονάδας, με το περιβραχιόνιο και τα γράμματα ΑΜ, το λευκό κράνος και τη ζωστήρα που καθόταν στην είσοδο του Κέντρου Διερχομένων είχε την αίσθηση ότι βρισκόταν στο κέντρο μιας ιστορικής περιοχής. Δίπλα το λιμάνι, δυτικά τα σφαγεία, που έχουν μεταφερθεί σήμερα, πολλά πρακτορεία υπεραστικών λεωφορείων και μπροστά του η μεγάλη πλατεία του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού που άλλοτε έσφυζε από ζωή και τώρα ξέμειναν τα άδεια από θαμώνες καφενεία.
trag-pss
Όταν λειτουργούσε ο σταθμός ως τη δεκαετία του 1950 η πλατεία είχε κίνηση. Γύρω από το σταθμό είχαν στηθεί πανσιόν, μικρά ξενοδοχεία, κέντρα διασκέδασης, μπιραρίες, καφενεία, με πολύχρωμα φώτα που, όπως θυμάται ο Κώστας Τομανάς, έμοιαζε σαν παριζιάνικη συνοικιακή πλατεία σε μέρα γιορτής. Η Ραμόνα του τραγουδιού είναι η περιοχή του Ρεζί Βαρδάρ πάνω από την πλατεία Βαρδάρη στην αριστερή πλευρά της σημερινής οδού Λαγκαδά. Πήρε το όνομα από το εκεί προπολεμικά καφενείο και χοροδιδασκαλείο «Ραμόνα», που βρισκόταν κοντά στην παλιά καπναποθήκη της «Ρεζί», στη στροφή προς τους Αμπελοκήπους. Για χρόνια, πριν αποκαθαρθεί από την διάνοιξη του δρόμου και την ανοικοδόμηση η περιοχή της Ραμόνας στη δεκαετία του 1970 ήταν ερωτικό στέκι ομοφυλόφιλων και υπαίθριων γυναικών.
Ο χώρος του Κέντρου Διερχομένων συνδέεται με έναν ιστορικό – τραγικό χώρο, το γειτονικό γκέτο του Χιρς, τον παλιό εβραϊκό συνοικισμό, που αποτέλεσε την τελευταία στάση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης πριν φορτωθούν στα τρένα για τον αγύριστο χαμό τους. Εκεί στον τόπο του μαρτυρίου ακούστηκαν και τα τελευταία τραγούδια των σεφαραδίμ, των Ισπανοεβραίων που έφτασαν στη Θεσσαλονίκη στα τέλη του 15ο αιώνα.
Τα λαϊκά ξενοδοχεία του Βαρδάρη και της Εγνατίας, δεν ήταν μόνο καταλύματα επισκεπτών της πόλης, πέρασαν στη λογοτεχνία και το τραγούδι ως ερωτικά καταφύγια. Βιέννη, Μεγάλη Βρετάνια, Αιγαίον, Ιλιον, Μοντέρν, Εμπορικόν, Ατλαντίς, Αλεξάνδρεια, Καστοριά, Ατλας, «γκριζωπά κι από δεκαετίες κατάκλειστα ξενοδοχεία της αρχοντιάς», κατά τον Γιώργο Ιώάννου, τα τελευταία χρόνια με τις αναπαλαιωτικές και συντηρητικές εργασίες απόχτησαν την παλιά λαμπρότητα και αίγλη.
Βρώμικα ξενοδοχεία, δίκλινα δωμάτια/ με στεγάζουν από το τότε που κυλιέμαι μάταια./
Ξενοδόχοι στα βιβλία έχουν τα στοιχεία μας/
ξέρουνε για μας τα πάντα και την ηλικία μας.
Το τραγούδι «λαϊκά ξενοδοχεία» ερμηνεύει με την ευαίσθητη φωνή της η Ελευθερία Αρβανιτάκη.
Πιο μεγάλη είναι η παραγωγή του Ντίνου Χριστιανόπουλου, ο οποίος ευτύχησε να μελοποιηθούν αρκετά ποιήματά του και τραγούδια από τον Μάνο Χατζηδάκι, τον Σταύρο Κουγιουμτζή και τον ίδιο. Ειδικά τα τραγούδια του Ντίνου Χριστιανόπουλου είναι έντονα ερωτικά και ακολουθούν το ύφος των δύο σημαντικών ποιητικών συλλογών του: «Τα ξένα γόνατα» και τον «Ανυπεράσπιστο καημό». Ποια είναι αυτά τα χαρακτηριστικά του; Ο γυμνός λόγος, η χαμηλόφωνη εξομολόγηση, ο ρεαλισμός στις περιγραφές ερωτικών αισθημάτων και βιωμάτων και η επιμονή στην ερωτική ιδιαιτερότητα. Η δραματική ένταση των ποιημάτων αυτών, αλλά και των τραγουδιών, όπως σημειώνει και ο ποιητής, δημιουργείται «από τα γκρεμοτσακίσματα της μοναξιάς, το βούλιαγμα σε πληρωμένες λύσεις, οι λιγοστές προσπάθειες για αντίσταση». Και εξηγεί με δυο καίρια λόγια τα στοιχεία της πρόκλησης και της επιθετικότητας που του αποδίδουν στο έργο του: «Ετσι, γράφει, η εξομολόγηση όσο πιο οδυνηρή γίνεται, αποκτάει περισσότερο πειθώ και ανθρωπιά, ενώ η εκτροπή της σε μορφές πρόκλησης δείχνει τι εύκολα γεννιέται η επιθετικότητα μέσα από τη στέρηση». Αυτό το ερωτικό κλίμα, ανάκατο με αισθήματα ερωτικής απογοήτευσης, συντριβής αλλά και ερωτικής πληρότητας στην ποίηση του Ντίνου Χριστιανόπουλου ευτύχησε να αποδοθεί μουσικά με τη μελοποίηση αρκετών ποιημάτων του από το Μάνο Χατζιδάκι. Τα τραγούδια αυτά του Χριστιανόπουλου απασχόλησαν το συνθέτη τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του. Δεν πρόλαβε όμως να παρουσιάσει ο ίδιος ολοκληρωμένο τον κύκλο των τραγουδιών. Τα ενορχήστρωσε ο Νίκος Κυπουργός και κυκλοφόρησαν σε δίσκο το 1993 με τον τίτλο «Τα τραγούδια της αμαρτίας».
Με το τραγούδι «Σάββατο βράδυ» αρχίζει τις αναζητήσεις του έρωτα, από το Βαρδάρι ως το Σιντριβάνι, το Λευκό Πύργο και την πλατεία Δικαστηρίων. «Μονάχος κι αξεδίψαστος» ψάχνει να βρει το δικό του έρωτα, μόνο αυτόν, γιατί δεν «επανδρώνεται με άλλους η καρδιά του».
Απ’ το Βαρδάρι ως το Σιντριβάνι/ κι από τον Πύργο ως την πλατεία Δικαστηρίων/ σε ψάχνω σε όλα τα’ αγοραία πεζοδρόμια/ έφαγα όλα τα γιαπιά για να σε βρω…/ Και τριγυρνώ μονάχος κι αξεδίψαστος/ απ’ το Βαρδάρι ως το Σιντριβάνι’/ δεν εξαρθρώνεται αυτός ο πυρετός/ δεν επανδρώνεται με άλλους η καρδιά μου.
Το τραγούδι »Σάββατο βράδυ» ερμηνεύει ο Ανδρέας Καρακότας.
Ο Μάνος Χατζηδάκις βρήκε στα ποιήματα του Ντίνου Χριστιανόπουλου το ερωτικό κλίμα της Θεσσαλονίκης που βίωσε ο ίδιος το 1945 όταν επισκέφτηκε την πόλη. Αυτά τα αισθήματα σημείωσε αντί άλλης εισαγωγής στα «Τραγούδια της αμαρτίας», τα μελοποιημένα τραγούδια του Θεσσαλονικιού ποιητή.
Η Θεσσαλονίκη είχε τω καιρώ εκείνω, τρεις κοινωνικές τάξεις χωρίς μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους. Την αστική, τη μικροαστική και τη λεγόμενη λαϊκή εργατική. Οι τάξεις αυτές είχαν μια ανομολόγητη έλξη ανάμεσά τους που εκδηλωνότανε με τον ομοφυλόφιλο ερωτισμό των παιδιών τους. Και οι διάφορες συνοικίες της Θεσσαλονίκης συνδέονταν η μια με την άλλη με λεωφορεία και με νεανικές διαδρομές αναζητήσεων συντρόφων. Ο προσφερόμενος νεανικός έρωτας μετεμφυλιακά υπήρξε συγκλονιστικός. Η επιθυμία δεν είχε προσχήματα. Μόνο η ερωτική τελετουργία διατηρούσε μερικούς γοητευτικούς μυστικούς κώδικες με τους οποίους ολοκλήρωνε φαντασιώσεις, οράματα και τολμηρές προθέσεις. Κι έτσι έγινα φανατικός λάτρης της πόλης και των κατοίκων της. Τα παλιά σπίτια, οι ατέλειωτες συνοικίες, οι κεντρικοί μα και οι απόκεντροι δρόμοι της, λειτουργούσαν θρησκευτικά τον ερωτισμό των νεαρών κατοίκων της και την υπέροχη και τόσο προχωρημένη συνείδησή τους…».
Στο τραγούδι οι «Τύψεις», ένα από τα ωραία εξομολογητικά ποιήματα, ο Χριστιανόπουλος μιλάει για τις «ανεπαίσθητες ραγισματιές», εντός του, τους δρόμους που πήρε, τα φώτα που πέσαν πάνω του ανελέητα, μα πιο πολύ για την όψη της μητέρας του όταν γυρίζει το βράδυ και τη βρίσκει «να προσμένει βουβή, ξαγρυπνισμένη και χλομή». Το τραγούδι «Τύψεις» ερμηνεύει με συγκλονιστικό ύφος ο ίδιος ο συνθέτης Μάνος Χατζηδάκις.
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος στην ποίησή του και τα τραγούδια του διασώζει την ερωτική τοπογραφία της πόλης. Είναι βέβαια μια προσωπική περιδιάβαση του δικού του καημού, δρομολόγια ατομικής ερωτικής αναζήτησης, δεν παύει όμως να καταγράφει τους καθολικούς ερωτικούς τόπους της πόλης. Δυτικές συνοικίες, Σταυρούπολη, Παύλου Μελά, Βαρδάρι, Σέιχ Σου, Καραμπουρνάκι, Παραβαρδάρια, Λευκό Πύργο, Παραλία, πάρκα. Πιο πολύ όμως αναφέρεται στην Εγνατία, που στις μεταπολεμικές δεκαετίες «εσφυζε από νιάτα κι ομορφιά».
Ένα από τα ερωτικά διαδρομικά, το τραγούδι «Βαρδάρι και Εγνατία» μελοποιημένο από τον ποιητή, το πρωτοτραγούδησε με την ιδιότυπη φωνή του στη μπουάτ «Ομορφη νύχτα», το Γενάρη του 1986, μαζί με τον Θωμά Κοροβίνη και τον Γιάννη Ζήκα, που τραγούδησαν τα δικά τους ερωτικά τραγούδια. Στη μορφή του CD το ερμηνεύει η Αριάδνη. Τη συνοδεύει στο πιάνο ο Γιάννης Σπυρόπουλος, που έκανε και την ενορχήστρωση της ομώνυμης συλλογής του «Βαρδάρι κι Εγνατία». (δεν είναι διαθέσιμο στο You Tube).
Με τσάκισε κι απόψε η Εγνατία,/ Απάνω κάτω ώρες να γερνώ./ Βουτήχτηκε βαθιά στην αλητεία/ Και δε με σώζει όσο κι αν θρηνώ./ ………/ Με τσάκισε κι απόψε η Εγνατία / Και το κυνηγητό της ομορφιάς./ Δεν έχει τελειωμό αυτή η θητεία,/ Δεν έχει τελειωμό ο Γολγοθάς.
Το μεγαλύτερο πάρκο της πόλης, το πάρκο της ΧΑΝΘ «είναι πολύ πιο ερωτικό, με την έννοια της ημεράδας και της ανθρώπινης κατάστασης», λέει ο Γιώργος Ιωάννου συγκρίνοντάς το με άλλα πάρκα της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας. Αυτό βέβαια συνέβη τα τελευταία χρόνια, μετά τη μεταφορά του άθλιου ζωολογικού κήπου από το πάρκο στο Σέιχ Σού, την εγκατάσταση άπλετου φωτισμού και τη σύγχρονη περιποίησή του. Πριν όμως από τη δεκαετία του 1970 το πάρκο της ΧΑΝΘ ήταν σκοτεινό, βρώμικο από τα στενά κλουβιά των έγκλειστων και ταλαιπωρημένων ζώων, απεριποίητο και καταφύγιο κάθε είδους ατόμων του υπόκοσμου και του έρωτα.
Αυτήν την εικόνα του πάρκου στις δεκαετίες του 1950 και 1060 δίνει με το ποίημά του ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, μελοποιημένο από τον Σταύρο Κουγιουμτζή.
Μα όταν πέσει η νύχτα, αλλάζουν όλα:/ Μούτρα επικίνδυνα κυκλοφορούν τώρα,/ Λογιώ λογιώ υποκείμενα πίσω από τα δέντρα,/ Κάθε παγκάκι κι ένας βιασμός. / Μονάχα πού και πού κάνα ζευγάρι / Τον έρωτά του ριψοκινδυνεύει / Μπροστά σε μάτια που αχόρταγα κοιτάνε. / Κι όλο το πάρκο γίνεται πρατήριο / Που βγάζει στο σφυρί την παρθενιά του.
To τραγούδι «Το πάρκο» από το CD «Μικραίνει ο ο κόσμος», του Κουγιουμτζή ερμηνεύει ο Γιάννης Μπογδάνος.
Η ανατολική Θεσσαλονίκη ήταν ανέκαθεν τόπος ερωτικών προορισμών με ζευγάρια κάθε λογής. Τα ταβερνάκια της παραλιακής ζώνης, τα καλοκαίρια στο Καραμπουρνάκι, την πλαζ Ντωβίλ, δίπλα στο θερινό κινηματογράφο «Ντωβίλ», την Αρετσού και τη Νέα Κρήνη. Μεταπολεμικά κι ως τη δεκαετία του 1970 στο Καραμπουρνάκι και την Αρετσού βρίσκονταν τα νεανικά στέκια, αλλά και οι χώροι για ερωτικά ραντεβού στην απλωμένη ερημιά των στρατοπέδων και των ακτών, πριν ευτρεπιστεί και οικοδομηθεί η περιοχή. Από κει οι όμορφες μνήμες αλλά και πίκρες από ερωτικές απογοητεύσεις, όπως στο ομώνυμο τραγούδι του Ντίνου Χριστιανόπουλου, σε μουσική του ίδιου του ποιητή. Την ενορχήστρωση έκανε ο Γιάννης Σπυρόπουλος που παίζει στο πιάνο και τραγουδάει η Αριάδνη
Στο Μικρό Καραμπουρνάκι / Έχω ένα νταλγκαδάκι /……/ Το κοιτώ και κρυφολιώνω,/ Τίποτα δεν φανερώνω./ -Αχ, Μικρό Καραμπουρνάκι/ στάζεις πίκρα και φαρμάκι.
Το τραγούδι «Μικρό Καραμπουρνάκι» ερμηνεύει στον δίσκο «Αιώνιο παράπονο» ο Παναγιώτης Καραδημήτρης.
Ειδικά στο Καραμπουρνάκι υπήρχαν περίφημα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης, κυρίως θερινά, όπως η «Καλαμίτσα» και το «Καλαμάκι» και ο «Μπαρμπαλιάς», απ’ όπου πέρασαν πολλοί καλοί συνθέτες του ρεμπέτικου και λαϊκοί τραγουδιστές όπως ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Μπάμπης Μαρκάκης, ο Μανώλης Χιώτης, η Μαίρη Λίντα και άλλοι. Τα κέντρα αυτά, τα τελευταία χρόνια χάθηκαν ή αντικαταστάθηκαν με άλλα. Ωστόσο κρατούν τη μνήμη και την ερωτική αίσθηση του χώρου, όπως καταγράφεται στο παρακάτω πεζό κείμενο του Χριστιανόπουλου εμπνευσμένο από την περίοδο της μετασεισμικής Θεσσαλονίκης.
Με πήρε με τη νέα του μηχανή και πήγαμε βόλτα στο Καραμπουρνάκι. Σκοτάδι, εδώ και κει σταματημένα γιώτα-χι, απέναντι η σεισμόπληκτη Θεσσαλονίκη. Παντού αγκάθια. Προχωρήσαμε σε κάτι χαλασμένα τσιμέντα. Εδώ, πριν λίγα χρόνια ήταν το ξενυχτάδικο «Καλαμάκι». Ακόμη υπήρχαν η στραπατσαρισμένη πίστα και το πάλκο για τα όργανα. Εδώ είχαν παίξει ο Τσιτσάνης και ο Μάρκος, εδώ είχα δει από τα σύρματα τη Γιώτα Λύδια να τραγουδάει την «Παρανομία». Σκέφτηκα: Μόνο ο έρωτας ξέρει να εκμεταλλεύεται τα χαλάσματα. Και ξαπλώσαμε πάνω στο ζεστό τσιμέντο, εκεί που κάποτε είχαν ακουστεί τα πιο λυπητερά τραγούδια της αγάπης.
trag-karampurnaki-001
Οι Δυτικές συνοικίες και ιδιαίτερα η Σταυρούπολη, στάθηκαν γόνιμος τόπος έμπνευσης για τριάντα περίπου ποιήματα του Χριστιανόπουλου που γράφτηκαν την περίοδο 1957-1967. Από αυτά μελοποίησε «Το λασπωμένο σου στενό» και το «Φωτογράφο», για τον οποίο δίνει πρόσθετες πληροφορίες για την έμπνευσή του.
Ο «Φωτογράφος» είναι εμπνευσμένος από το μοναδικό φωτογραφείο της Σταυρούπολης, τη «Φρύνη», που είχε εξελιχτεί σε στρατιωτικό φωτογραφείο, απ’ όπου πέρασαν χιλιάδες φανταρίστικες ομορφιές. Το φωτογραφείο αυτό, μαζί με τον κινηματογράφο «Σταυρουπόλ» είναι τα δύο σημαντικότερα σύγχρονα μνημεία της Σταυρούπολης. Αφορμή για να γράψω αυτό το τραγούδι, υπήρξε η πληροφορία ότι ο ιδιοκτήτης του φωτογραφείου αυτού, όταν έβλεπε μερικούς φαντάρους να μην έχουν καθόλου λεφτά, τους λυπούνταν και τους έβγαζε φωτογραφίες τζάμπα…».
trag-stratpmela
Η περιοχή της Σταυρούπολης με το εγκαταλειμμένο σήμερα στρατόπεδο Παύλου Μελά συγκινούσε ιδιαίτερα τον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο.
Τον «Φωτογράφο» τον έκανε τραγούδι και ο ποιητής, αλλά και ο συνθέτης Σταύρος Κουγιουμτζής. Στη δεύτερη εκδοχή, του Κουγιουμτζή, στο CD «Μικραίνει ο κόσμος», τον ερμηνεύει ο Γιάννης Μπογδάνος.
Σ’ αυτήν εδώ τη γειτονιά, σ’ αυτά εδώ τα μέρη
ο φωτογράφος θα ‘πρεπε να ήτανε ξεφτέρι,
να ‘ταν τεχνίτης, μερακλής, κι απ’ ομορφιά να ξέρει
Σ ‘ αυτήν εδώ τη γειτονιά ας ήμουν φωτογράφος
να υπηρετώ την ομορφιά με τέχνη και με πάθος.
Νά ΄ρχονται ομορφοκόριτσα και λαϊκές παρέες
να παίρνουν πόζες όμορφες, καμαρωτές κι ωραίες
για εικοσιτετράωρες και εβδομαδιαίες.
Ο Γιώργος Ιωάννου και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος είναι οι κατ’ εξοχήν λογοτέχνες του μικρόκοσμου και της ηθογραφίας της Θεσσαλονίκης. Στο πεζογραφικό και ποιητικό έργο τους, αν και προσεγγίζουν την πόλη με προσωπική ματιά, αποτύπωσαν μια Θεσσαλονίκη ερωτική, παλλόμενη, ζωντανή, προβάλλουν τα τοπωνύμια και τα τοπογραφικά χαρακτηριστικά που συγκροτούν το ιδιαίτερο σώμα της, το μύθο της Θεσσαλονίκης.
Χ.ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΤΙΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΝΤΛΗΣΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΤΟΤΟΠΟ:
https://thessmemory.wordpress.com/2016/12/04/%ce%ba%ce%ad%ce%bd%cf%84%cf%81%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%b5%cf%81%cf%87%ce%bf%ce%bc%ce%ad%ce%bd%cf%89%ce%bd-%ce%b5%ce%b3%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b4%cf%85%cf%84/
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου